Het is vandaag 25 mei. Nog een precies een maand tot mijn uitgerekende datum. Dat voelt vandaag toch ineens wel bijzonder. Bijzonder snel ook. Zo lijken die negen maanden eindeloos te duren. En zo gaan de laatste weken voor nu dan ineens snel. Sinds mijn verlof merk ik dat ik meer energie heb. Meer ruimte. En dat voelt zo fijn. Ik voel me weer wat meer Nadine. Al groeit die mooie buik natuurlijk gewoon met mij mee. Het hele proces groeit mee. Het moederschap groeit nog dichterbij. De gesprekken met de verloskundige worden voorbereidend, we hebben een gesprek in het ziekenhuis (voor het geval dat) en volgen samen een partner workshop ter voorbereiding op de bevalling. We groeien naar het moment. Het moment van bevallen. Het moment dat we ons mini mensje mogen ontmoeten.

De afgelopen weken voel ik mij stabiel, blij en mezelf. Er is meer ruimte om te bewegen en ik heb meer energie om in beweging te komen. Dat geeft wel even een fijne boost moet ik zeggen. Voor zo lang hij duurt. Dit hele proces is een enorme transformatie. Vanaf het moment dat ik er achter kom dat ik zwanger ben tot nu. En alles wat nog komen gaat. Met als eerst straks de geboorte. Nieuw leven. Als jij geboren wordt, klein mensje ben ik jouw mama. Ik ben mama. Misschien is het daarom wel goed dat het hele proces negen maanden duurt. Naast de groei van mijn kleintje. Dat ik ook mag groeien. Dat deze groei tijd nodig heeft om te bewegen naar het moederschap. Naar een nieuw leven. Die transformatie, de weg er heen bracht van alles met zich mee. Ik voelde een liefde die ik nog niet eerder gevoeld heb. Nu al. Maar ook werd ik enorm uitgedaagd. In aanpassen. In overgave. In uitspreken. De hele transformatie is groots. Zoals het moederschap groot is. En nu het dichterbij komt vind ik het heel eerlijk ook best spannend allemaal. Het ene moment voelt het alsof ik er helemaal klaar voor ben. Het andere moment denk ik, help alles wordt anders. Alles is anders. Nu al.

Nu de laatste fase van mijn zwangerschap is in gegaan heb ik de ruimte om terug te kijken op het hele proces. En dat vind ik heel bijzonder. Van de grote blij toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. De kracht die ik meteen voelde in het moeder worden. De liefde. Meteen zo groot. Naar ook de nodige uitdagingen. Samen en alleen. Alles veranderd. En ik bewoog me op mijn manier door alle fases heen. Samen en alleen. Nu ik hier zo zit voel ik me trots. Trots dat ik moeder mag worden. Trots met hoe ik alles doe. Trots op samen en alleen. Het is niet de makkelijkste weg geweest om hier te komen. Om mama te worden. Het was een pad van vertrouwen houden, naast de onzekerheid en het verdriet. En nog is het niet het ideale plaatje wellicht. Er is geen grote mensen huis meer. Er is geen samen wonen. Maar wat er wel is is waar het om gaat. Er is liefde. Er is een papa. Er is een mama. Die van jou houden. Die allebei op hun eigen manier de transformatie naar het ouderschap maken.

Ik kijk er naar uit de transformatie rond te mogen maken. Jou te mogen ontmoeten. Het moederschap nog meer te mogen omarmen. Alle liefde die ik voel te mogen meegeven aan ons mini mensje. Om jou een zachte landing te geven in de wereld. Ik kijk er naar uit samen te zijn. Je vast te houden, te ruiken. Om samen in onze bubbel te duiken. En hier uit te komen wanneer wij er klaar voor zijn. Ik kijk er naar uit verder te groeien met jou. Vanaf nu met jou.