Gisteren zat ik huilend op de fiets. Vandaag lig ik helemaal tevreden ingebakerd in overgave in mijn vogelnestje op de mat. Het leven. Het leven waarin ik steeds weer open sta. Voor alles wat zich aandient.

Gisteren op de fiets onderweg naar de studio moet ik huilen. Omdat ik even niet op let en bijna tegen een jongen aan fiets. Ik schrik en zeg sorry. Hij antwoord met maakt niet uit. En ik voel de tranen. Is het de schrik of zijn reactie dat het oké is. Of misschien wel een beetje van beide. Dit moment doet me beseffen hoe fijn het is als er even iets niet helemaal goed gaat maar de ander kan aangeven dat het oké is. Zo vaak onderweg, in het leven zie ik hoe we bezig zijn met ons eigen ding. Met de drukte, de haast van het leven. Als iemand dan niet oplet en je bijna aanrijd is de reactie om boos of geïrriteerd te reageren al snel gemaakt. Zonder we er over nadenken of beseffen wat dit dus doet. Voor beide. Dat de jongen hier het tegenovergestelde doet raakt me.

Het doet me denken aan mijn tijd in Indonesië waarbij we elkaar zelfs gewoon groeten onderweg. Even een glimlach, een blik. Ik huil een beetje om hoe de wereld hier soms is. En uiteraard ook ik doe hier soms aan mee. Ook ik voel me wel eens gespannen en dan is een stress in het verkeer geen fijne plek om te zijn. Vandaag ben ik deze jongen dankbaar. Dat ik dit weer aan mag kijken, mag voelen. En gelukkig besef ik me heel goed hoe vaak er onderweg naar mij gelachen wordt. Ik weet dat wat je geeft, je ook ontvangst. De mooie wisselwerking tussen onze energieën met elkaar. Elkaar zien. Ik hecht er waarde aan. En ik probeer het elke dag mee te nemen mijn dag in. Soms gaat het helemaal vanzelf, soms moet ik er een beetje me best voor doen. Maar ik krijg er altijd wat voor terug.

Op de terug weg na de les fiets ik door de mooie polder met een muziekje aan. Weer zit in ineens te huilen. En dat voelt eigenlijk nest wel lekker. De woorden, de muziek raken me. En ik laat het lekker gaan. Probeer er ook gewoon niet te veel over na te denken. Het is er. De tranen die er mogen zijn. Ze zijn er. En het geeft ruimte. Open staan. Elke keer weer open staan voor alles wat zich aandient in dit leven. Dat is mijn leven. Dit is hoe ik leef. Het is in een mooie verbinding met mezelf en mijn gevoelens. Ook is het soms veel. Veel om alles te voelen. Om alles er te laten zijn. Maar ik weet dat ruimte ontstaat. Dat dit mijn weg is. Ik ben al een tijdje op de fijne plek in mijn leven dat dit is wat ik doe. Flow free. Elke keer weer.

Gisteravond besluit ik me in te schrijven voor een yogales. Om te ontvangen. Vanochtend werd ik vroeg wakker en kon ik niet echt meer slapen. Ik voel me uitgerust en niet moe, het is oké. Ik heb me ingeschreven voor een restorative les. Herstellen. Mijn lichaam in rust. Tijdens het eerste kwartier liggen we in savasana en wordt ik begeleid naar rust. Een uitnodiging om te vertragen. Om te ontvangen. Als ik de docent hoor zeggen dat dit de ocean breath was besef ik me dat ik die gemist heb. Schijnbaar ben ik even in slaap gevallen. Tijdens de les voel ik zoveel kalmte in me lichaam en mind. Alles gaat wat langzamer. De gedachten lijken zelfs te vertragen. Het is zo fijn. Voor de laatste houding mag ik mezelf inbakeren en mijn hoofd laten rusten op een vogelnestje. En daar lig ik dan. In overgave. In stilte. Ik mag weer even landen in rust. En wil heel eerlijk niet uit mijn nestje komen. Het is hier zo fijn.

Deze fijne plek is altijd ergens in mij aanwezig. Vandaag neem ik hem mee de les uit. Ik voel rust. Maar net als gisteren voel ik me dichtbij mezelf. Gisteren met de tranen. Vandaag met deze glimlach. It’s all in me.