Het ontroerd me meteen als ik de eerste twee woorden type. Nieuw leven.

Het is maart en dit is mijn eerste post van een nieuw jaar. Een jaar van nieuw leven. Ik ben zwanger. Geheel onverwacht, maar als een groot wonder is er een giga verandering gaande. Er groeit een mini mensje in mij. Nog zo klein en toch voelt het zo groot. Ik sloot vorig jaar af wetende dat er een heel nieuw jaar ging aankomen, een heel nieuw leven.

De afgelopen periode is er zoveel gebeurd. En ik wil er al wat langer over schrijven. Alleen waar begin ik, wat is het dat ik wil delen. Als eerst voel ik de grote kwetsbaarheid van het delen, van zwanger zijn. Want deze bijzondere reis kan niet iedereen maken. Zelf weet ik maar al te goed hoe groot het verlangen kan zijn. Hoe kwetsbaar de onzekerheid. Laat staan hoe pijnlijk en verdrietig als dit verlangen niet vervuld kan worden. Een heel proces ging er bij mij aan vooraf. En hoewel ik altijd een vertrouwen voelde, besefte ik ook maar al te goed de realiteit. Ik had eierstokkanker en mijn wereld stond stil. Terwijl het tegelijkertijd leek alsof ik in een achtbaan zat. Er gebeurde veel. Heel veel. Mijn gezondheid stond bovenaan en dat ging positief. Ik heb ontzettend veel geluk gehad. Ondertussen was mijn wens om moeder te worden nog zo groot. Mijn vriendinnen hadden inmiddels al gezinnen. Dat was toen soms moeilijk. En nu weer. Nu weer, nu ik vorig jaar zomer besef hoe groot mijn wens is. Dat daar een tijd aan verbonden lijkt maakt het niet makkelijker. Het brengt het andere ideeën en opties naar voren. Ook dit is onderdeel van mijn reis. Er zijn meerdere bezoekjes naar Tilburg om te starten met het traject mijn eitjes in te laten vriezen. Er zijn gesprekken met artsen, met mijn ouders en vriendinnen. Ik hoef het niet alleen te dragen, maar zit er wel zelf in. Dit gaat over mij. De meeste momenten ben ik vooral positief, vol vertrouwen en zie ik kansen. Soms zit ik er helemaal doorheen en ben ik onzeker en verdrietig. Liefde houdt me sterk. De liefde die ik voor mezelf voel. De liefde die ik ontvang van de mensen om me heen.

En dan is daar nog meer liefde. De man die twee jaar geleden op mijn pad kwam. En misschien ben je wel nooit echt weg geweest. Dat er liefde is tussen ons is duidelijk. De liefde is groot, is voelbaar. En dan gebeurd er zo iets bijzonders wat het nog groter maakt. Nieuw leven. Totaal onverwacht, maar oh zo welkom is daar nieuw leven. En precies op dit moment voel ik beweging in mijn buik. Vanuit liefde ontstaan. Misschien niet de makkelijkste weg. Het is oké. Ik ben blij dat we het pad nu samen bewandelen. Dat jij er bent. Dat wij wij zijn. Op dit moment voelt het rustig en liefdevol. Maar ik kan je vertellen dat het uitdagend was (nog soms is en misschien zal blijven). Er kwam veel bij kwam kijken. Naast onze struggle in liefde. Ons eigen proces in hoe omgaan met deze grote verandering. Ook de zwangerschap zelf is aan. En dat brengt zoveel met zich mee. Zowel lijfelijk als mentaal. Ik geloof niet dat ik eerder een goed beeld kon maken van wat er allemaal gebeurd. De veranderingen. En nu ga ik er helemaal doorheen. Probeer ik alles er te laten zijn. Ik voel het kwetsbare. Dat mijn grote verlangen vervuld is. Maar er zoveel vrouwen zijn waarbij dit anders zal lopen. Ik voel het kwetsbare. Van het idee of het allemaal goed zal verlopen. En ondertussen ben ik dolgelukkig en blij. En ontzettend dankbaar voor dit nieuwe leven in mij.

Nieuw leven. Met open armen verwelkom ik je. Vanaf het eerste moment dat ik wist dat jij er was. Je bent zo welkom en gaat zo geliefd worden. Een nieuw leven wat jij zult brengen is nu al een nieuw leven voor mij. Want de verandering nu ik zwanger ben is volledig aan. Meteen al. Er gebeurd van alles in en rond mijn lichaam en ook mentaal is er veel gaande. Ik ervaar de eerste periode een moeheid die ik niet eerder gevoeld heb. En daarnaast ben ik misselijk, alleen maar misselijk. Alles wat ik normaal lekker vind valt weg. En zonder extra dutjes kom ik de dag niet door. Even raak ik mezelf een beetje kwijt. Alle energie gaat duidelijk naar iemand anders. Maar dat allemaal echt te bevatten op het moment zelf vind ik nogal wat. Het is een proces van overgave en acceptatie. Nou net niet perse de dingen die ik altijd makkelijk vind. Een groot gevoel van dankbaarheid staat daar tegenover. Weinig eten, veel slapen. Maar er is liefde. Liefde als we jou voor het eerst op beeld zien bewegen. Een echt mini mensje dat in mij groeit. Mijn reis gaat verder, en de buik groeit groter. Er komt weer nieuwe energie. En ook nieuwe ongemakken. Ik glimlach. Want wat gebeurd er veel in een zwangerschap. En elke vrouw die deze reis mag maken zal een eigen hebben.

Dit is mijn reis. Mijn reis naar binnen (zoals het prachtige boek wat ik momenteel lees). Mijn reis naar binnen gevuld met prachtige momenten en genoeg uitdagingen. Het moeten wennen aan mijn nieuwe lijf. Soms onzeker, soms weer zo in mijn kracht. Trots op dit lijf ben ik boven alles. Dat het gelukt is. Dat dit nieuwe leven mij gegund is en mijn lijf dit mag dragen. Tien kilo zwaarder en inderdaad lief nichtje ook mijn benen zijn wat dikker. Of ja collega, mijn wangen zijn wat boller. Het hoort er allemaal bij. En het ene moment vindt ik het allemaal wat confronterend en het andere moment geef ik liefdevolle aandacht aan dit mooie lijf. Het is een mooie uitnodiging heel dichtbij mezelf te blijven. En liefdevolle mensen toe te laten. En eigenlijk besef ik nu ik dit type. Het is een prachtige reis. Het is nu al een prachtige reis. Mijn prachtige reis. En omdat ik het verdien daar van te mogen genieten, en er voldoende ruimte mag zijn om op te laden van de mindere momenten nam ik een besluit. Een besluit dat niet hoeft te voelen als falen. Een dapper besluit. Zoals een vriendin zo mooi zei: Je ego zegt falen. Je hart zegt luisteren. Ik besluit om minder te werken. Te luisteren. Nieuw leven voorop te stellen. Vanuit liefde. Het geeft me nu al rust.