Heling, een proces wat steeds in beweging blijft. Op verschillende momenten, op vershillende manieren. Soms zie ik het aankomen, is het logisch en ben ik voorbereid. Soms is het ineens daar en wil het zo gezien en gevoelt worden. Het is voor mij de liefdevolle zorg om te blijven luisteren. Om naar binnen te mogen duiken en stil te zijn. En juist als ik dacht dat er en groot bekend stuk helemaal geheeld was, blijkt natuurlijk ineens anders. Dat is het volgens mij met helen. Een proces in beweging. Zoals het leven beweegt. Zoals jij beweegt. Zoals ik beweeg.

Ik zit in mijn tuin. Mijn fijne plek. Ik drink mijn kopje koffie en kijk om mij heen. In het water voor me zie ik drie meerkoetjes. Ze blijven op dezelfde plek in het water voor me en mijn aandacht blijft even bij ze. Ik zie hoe ze alledrie wat anders doen. De één doppert, de ander zwemt wat rond en de derde is druk. Druk bezig met eten verzamelen. Hij duikt onder vindt iets en komt weer terug. Steeds dit proces. Ik vind het er blij uit zien. Tot degene die dobbert het op zijn eten heeft voorzien en ze wat in conflict raken. Het grappige om te zien vind ik dat de gene die aangevallen wordt steeds onder water duikt en weg is. Steeds komt hij ergens anders boven water. Ik verbaas me dat hij ook een stuk verder boven water komt. Het is een leuk proces om te zien. De derde meerkoet gaat zich er ook maar wat mee bemoeien. En gaat wat meer in de aanval. Ze hebben het er maar druk mee. Dit hele tafereel gaat nog even door. Ergens ziet het er ook best gemoedelijk uit. Ze lijken elkaar nog steeds aardig te vinden. Het is grappig om te zien hoe hij weg blijft duiken en steeds ergens anders weer boven water komt. De ander blijft boven water verward achter en op zoek. Uiteindelijk stoppen ze alledrie met waarmee ze bezig zijn en dopperen ze samen verder. En dat is het. Ze gaan gewoon weer verder.

Wat dit hele tafereel nou precies te maken heeft met wat ik wil zeggen weet ik misschien nog even niet. Wat ik wel weet is dat ik zie hoe je steeds uit een situatie kunt duiken, hoe je het aankan gaan of het er ineens is. Dit kom ik steeds weer tegen in mijn leven. En ik weet dat alle acties goed zijn. Soms voel ik dat ik weg mag duiken. Soms duik ik er vol in. Het leven. Met alle lessen die daarbij voorbij komen. Met de processen die ik mens doorvoel. Het helen. Wat steeds weer voorbij komt. Waar ik dacht uit een groot stuk te zijn, om toch weer even helemaal terug te duiken. En na wat weerstand te voelen dat het nodig was. Dat het aankijken helend is. Dat het mij helpt. Dat het er mag zijn.

Daar waar ik open mijn Reiki 2 training in mocht gaan, ging iets open. Een proces van heling wat ik dacht al helemaal doorvoelt te hebben. Maar niets bleek minder waar. Dit zat dieper. En natuurlijk voelde dit het meest kloppende moment hier de aandacht aan te geven. Helen kan rauw zijn, confronterend voelen en pijn geven. Het doorvoelen, het er laten zijn brengt mij ruimte. Het brengt mij liefde. Het brengt mij weer iets dichter op het pad van mijn hart.