Ik ben zwanger. Het is niet meer te missen. Al zei vandaag nog iemand, als ik je van achter zie zie je helemaal niks. Niet schrikken als ik me omdraai : ) Eenendertig weken zwanger. De baby is ongeveer zo groot als een kokosnoot. Al heb ik het idee als ik naar beneden kijk dat ik meer een watermeloen bij me draag. De hele buik, ja hij groeit goed door. Van de mensen om mij heen hoor ik wat een bescheiden buik ik heb. Toch voelt dat vanaf hier, vanaf bovenaf toch echt anders. Ik geloof dat ik nog net mijn tenen kan zien. En we zijn er nog niet. Ik heb het gevoel dat je nog wel even fijn zit daarbinnen, gelukkig. En dat betekend dat er waarschijnlijk een moment komt dat ik mijn tenen niet meer kan zien. Hoe voelt die buik dan aan, als het nu al als een watermeloen voelt?

Kun je je voorbereiden op een zwangerschap? Geen idee, ik denk het niet. Nu kwam mijn zwangerschap als een bijzondere verrassing. Ik denk dat de hele zwangerschap een verrassing is en blijft. Wat je allemaal tegen komt, hoe je je voelt. Metaal, fysiek. Het is voor elke vrouw en elke zwangerschap anders. Ik had geen idee. En het idee wat ik probeerde te maken werd compleet anders. Ik dacht een fitte zwangere vrouw te zijn. Veel in beweging zoals ik gewend ben van mezelf. Blijven sporten, juist nog meer aandacht naar het versterken van mij lijf. Om mijn lijf klaar te maken. Natuurlijk zou ik veel yoga blijven doen. Want dat kan mij natuurlijk alleen maar helpen. Meditatie momenten om extra te verbinden met de baby en mijn lijf. Momenten van rust en bezinning. Ik gebruik de tijd die ik extra vrij heb om meer te spelen op mijn handpan. Voor mijn eigen ontspanning en blij. Maar ook om de kleine deze mooie klanken al mee te geven. Ik zal veel wandelen in de natuur. Want daar laad ik altijd van op. Ik wil mezelf niet verliezen als vrouw en vriendin dus ik blijf natuurlijk mijn best doen ook op dat gebied. Uitjes met vriendinnen zijn natuurlijk fijn en geven alleen maar energie. Want ik kan alles delen over deze bijzondere tijd. Gezond eten is belangrijk en daar zal ik extra aan denken. Op mijn werk blijf ik sociaal en gezellig. Want dat is wie ik ben. Er liggen een aantal mooie boeken klaar over zwanger zijn, daar duik ik natuurlijk in. En vast en zeker vergeet ik nog wat van het hele idee dat ik had hoe mijn zwangerschap er uit zou kunnen gaan zien.

Het maakt niet uit. Alles is anders. Weinig, tot heel eerlijk bijna niks van hierboven is waar. De hele werkelijkheid is een stuk minder uitgebreid. Het is vooral veel bank en bed. Netflix en mijn telefoon zijn mijn goeie vrienden. En ergens zou ik willen dat het anders was. Maar het is. Ik ben moe. Mijn lijf werkt niet mee. Niet zoals ik gewend ben. En alle ideeën en voornemens, ik heb er gewoon geen energie voor. Geen zin in. Natuurlijk zijn er echt wel momenten. Geweest. En nog. Toch minimaal van hoe ze normaal in mijn leven verweven zijn, of hoe ik dacht dat ze zouden zijn deze periode. Overgave. Het vraagt overgave. Steeds weer aanpassen. Ik creëer elke dag kleine momenten om contact te maken met het prachtige mini mensje in mij. Door een yoga nidra. Want hé, dan kan ik liggen in bed. En val ik dan ook altijd alsnog in slaap. Ik maak contact met de kleine door de aanrakingen. Door tegen haar, of hem te praten. Die momenten zijn heilig, belangrijk en liefdevol. Er zijn momenten. Momenten van liefde en aandacht. En die blijven. Maar de rest van de dag gaat toch een beetje aan me voorbij. Waarschijnlijk doe ik toch genoeg. Zo vraagt nesteldrang ook behoorlijk wat van een mens. Daar komt veel online shopping, uitzoek werk bij kijken. Aan mijn to do lijst komt nooit meer een eind. Helaas. Er is altijd wel wat te doen, regelen. En de bezoekjes aan de verloskundige, het ziekenhuis, een kraamzorg, de chiropractor, bloed prikken nemen ook zo zijn tijd in beslag. Er lijkt altijd wat te doen terwijl ik alleen maar rust wil. Dus ook hier weer, overgave. Aanpassen. En dan heb ik het nog niet over de lichamelijke ongemakken, of pijn. Daar zal ik ook niet veel verder over uitwijken. En ik weet dat ook dit nog veel erger kan. Ik zal alleen zeggen dat het me heerlijk lijkt als ik nog zou kunnen fietsen. Of gewoon überhaupt pijnvrij zou kunnen zitten. Oh en een nachtje doorslapen. Hoe voelde dat ook al weer? Fysieke ongemakken maken het mentaal ook wat uitdagend. Naast het hele lijf dat veranderd en ook mentaal iets met mij doet. Dus…

Een zwangerschap, mijn zwagerschap. Het is zoiets bijzonders. Het is zo groot. Zo mooi. En ik ben ongelofelijk, maar dan ook ongelofelijk dankbaar dat ik het mag meemaken. Ik weet hoe kwetsbaar het is. Ik ben zwanger. Het is mij gegund. Ik mag blij zijn. Ook is het voor mij hard werken. En het hele genieten is zeker niet altijd standaard aanwezig. De dankbaarheid wel. Net als de liefde. Dat hou ik vast. Dat koester ik. En toch mag ik ook minder positief zijn. Omdat ik het gewoon zwaar vind soms. Ik vind nu dat het mag. En dus praat ik erover, deel ik. Zwanger zijn, wat een reis. Ik heb voor mijn gevoel al veel gezegd, maar zou nog veel meer kunnen delen. Voor nu is het goed zo. Normaal lig ik om dit tijdstip (22:00) al lang in bed. Er komt vast weer een nieuw verhaal. Want daar ik heb ik straks in mijn verlof natuurlijk zeeën van tijd voor : ) Slaap lekker, ik draag mijn meest kostbare bezit mee naar bed.