Hebben we er alles aan gedaan? Weer die vraag. Heb ik er alles aan gedaan? Hebben we er samen alles aan gedaan? Terwijl mijn grote hart niets liever wilt dan liefde delen laat ik weer los. We zijn een aantal weken verder en ook dit proces is weer groot. Het is onderdeel van de rest. Zoals alles in beweging.

Het gevoel van berusting als de keuze gemaakt is. De keuze die helderheid geeft waar ik sta. Wat ik ontvangen mag. Of juist niet. Het gevoel dat ook overstroomd wordt door verdriet. Door pijn. Gemis. Twijfel. Verwarring. Angst. Alles, alles komt voorbij. Alles komt de afgelopen weken weer voorbij. Mijn hart doet pijn omdat we elkaar laten gaan. Ik mis je. Ik mis je steeds om me heen. Twijfel, omdat het bijna niet kan dat wij niet samen zijn. Het voelt zo niet kloppend. Wat een verwarrend gevoel. En de grote angst. Angst van je kwijt raken. Van de liefde kwijtraken. Van alleen zijn. De angst van niet weten waar dit mij brengt. De grote angst van helemaal niet meer met jou.

De overstroming van gevoelens komen vandaag weer extra binnen. De afgelopen weken bleef het gevoel van me verdrietig en liefdevol voelen. In mijn eigen zijn. De fijne basis waar ik elke keer op terug kan vallen. De lieve mensen om mij heen die als een zacht vangnet voelen. Elke keer weer. Hierin voel ik mij zo liefdevol. En de liefde blijft universeel voelen. Want ik kom hem overal tegen. In zoveel dingen die ik doe voel ik liefde. Jou loslaten blijft verdrietig. En vandaag mag ik alles weer even heel hard doorvoelen. Ik voel me verdwaald in de liefde. Ik huil. Mijn hart huilt. Ik wil het doorvoelen. Het mag er zijn. Ik wil er woorden aan geven en begin te typen. Het helpt mij om mezelf te horen. Het huilen wordt iets zachter. Net als waarschijnlijk de pijn, het gemis. Het zal zachter worden.

Het definitieve waar we nu zijn. Dat doet pijn. Ik wou hier helemaal niet zijn. De toekomst zag en voelde ik met jou. Liefde loslaten is iets wat ik zo zo moeilijk vindt. Als je zo graag wilt dat het lukt. Omdat je de liefde nog zo voelt. Mijn hart nog vol van jou. De jouwe vol van mij. Is het niet genoeg als twee mensen zoveel van elkaar houden? Maar het antwoord op die vraag ken ik. Hij is me bekend. En ook dat doet pijn.

Dus nu, nu nog mag ik nog gewoon maar even verdrietig en liefdevol zijn. Het de tijd geven. Weten dat doorvoelen, het delen en de ruimte geven gaat helpen. Dat antwoorden zullen volgen. Zoals dat elke keer gaat. “Allebei onze rust pakken, opzoeken en helen en groeien met onze eigen individuele stukken. Wie weet dat we dan, als de sterren en maanstand goed staan, elkaar weer tegenkomen.”

Laat het volgende blog zijn over alle mooie dingen die ik doe en deel. Want gelukkig is ook dat stuk een groot deel van mijn leven. Het staat zo naast elkaar. Ik mag nu mijn liefde delen in alle mooie dingen die ik doe. Omdat ik weet dat hieruit ook liefde ontvangen ontstaat. Omdat liefde universeel is.

Heb je het idee dat je het gevoel van liefde mist in je leven. Voel je altijd vrij om in verbinding te komen. Ik ben er. Ik ben er om te kijken hoe we samen kunnen verbinden. Zodat jij weer liefde in je leven mag toelaten. Op welke manier dan ook.